Özcan Akyol 28-01-20, 06:01
Terwijl in Auschwitz-Birkenau op indrukwekkende wijze werd herdacht dat het voormalige concentratiekamp aldaar 75 jaar geleden is bevrijd, barstte in Nederland een debat los over de wijze waarop onze scholen aandacht dienen te schenken aan de Holocaust.
Want dat gaat niet zomaar: er zijn jongeren, voornamelijk met een islamitische achtergrond, die zich militant opstellen als deze geschiedenis klassikaal besproken moet worden.
Omdat ik veel gastlessen op middelbare scholen geef, weet ik dat er docenten bestaan, met name in het westen van het land, die het onderwerp liever mijden – het verzandt al snel in complottheorieën en deerniswekkende opmerkingen als: ‘Het was hun eigen schuld.’
Deze kinderen zijn vergiftigd door het thuisfront, de schotelantenne, of sociale media en nemen daarom deel aan een debat met het verkeerde referentiekader.
Als ik een beetje doorvraag, blijkt al snel dat ze helemaal geen kennis hebben van razzia’s, waarbij onschuldige mensen werden meegenomen en vergast. Hun enige tegenwerping is vaak: maar kijk naar het lot van de Palestijnen?
Veel docenten maken de fout om deze kwesties tegen elkaar af te meten, alsof ze iets met elkaar te maken zouden hebben.
Het onderwijs heeft de taak om van alle jongeren, ongeacht hun afkomst of geloof, volwaardige burgers te maken – dat is een simpele kwaliteitseis.
Als de duistere geschiedenis voor kinderen met andere achtergrond vreemd is, om wat voor reden dan ook, dan moet daar meer aandacht aan worden geschonken. Bijvoorbeeld in persoonlijke gesprekken, of door middel van bezoeken aan belangrijke plekken.
Het cultuurtje dat nu ontstaat, is infantiel en vooral verkeerd: je kunt de doden, in verschillende tijdspannen, niet tegen elkaar afstrepen. Wie vraagtekens plaatst bij het leed van de Joden in de Tweede Wereldoorlog, heeft op de eerste plaats meer educatie nodig. Een zwart hoofdstuk mag niet vervagen omdat er steeds minder overlevenden zijn die het kunnen navertellen. De ernst van de Holocaust is geen voer voor debat.
De kwestie in het Midden-Oosten is urgent en dus relevant om te bespreken. Maar haal die twee zaken niet door elkaar. Doe het op een ander moment.
Wie namelijk het verleden niet begrijpt, of verkeerd interpreteert, kan zomaar overgaan tot dezelfde misdadige praktijken. En dan falen we als mensheid – opnieuw.