Merhaba.Bu yazıyı yazdığım için yazdıranlar adına utanyorum biraz da.yetim hakkımızı malımızı elimizden alan ve kendine bir anne diyen kadın sayesinde belki de cebimde bir miktar siyanürle kuruyorum huzurun hayallerini.Bugüne kadar tüm hakklarımızı mallarımızı kendi keyfine kullanan evladının zor gününde ihtiyacı olduğunda onun hakkını bile kendi yemek adına evden kovup mahkemeye ver diyebilen birinin hayatımı söndürmesini izledim sadece gün ve gün.şu an borçlarım var ve yine hakkımdan biraz verde işimi göreyim derken kendimi sokakta bulmak ne kadar da olağan olmuş yalanlarla hakaretlerle kendini haklı çıkaran bir insan düşünün ama bunu çocuklarına yapan sadece mal mülke doymak için ne garip.Bilmiyorum var mı yardım edip hayata tutun diyecek biri ama sanırım karar verdiğim son bile korkutuyor kaçış ve tutunacak bir yer aryorum kendime.Sadece kendi hayatımı yaşamak yetim hakkını yemek için elinden geleni ardına koymayan bir kadın tarafından aşağılanmaktan usandım ve yoruldum aylardır yıllardır hep ölümü düşünerek uyudum her gece bugün herşeyim hazır bunun için biliyorum acısız olacak ama son kez haykırıyor belki ruhum varsa elinden tutacak biri yaşama tutun diye.