Evet. Annem bana hep gülümsememi ve etrafa neşe saçmamı söylerdi. Bu doğrultuda ben de turistleri güldürmek için Büyükada'da Maraş dondurmacısı olmuştum. Fakat adalılar bana çok zorbalık yapıyorlardı ve çekemiyordum. O yüzden birlikte çalıştığımız arkadaşlarımdan biri bana bir silah verdi, onunla kendimi koruyabilirdim. Fakat bir gün LÖSEV'in etkinliğinde lösemili çocuklara hastanede Maraş dondurması dağıtırken silahımı düşürüp çalıştığım dondurmacıyı rezil ettim ve dükkan sahibi arayıp beni işten attı. Aynı gün Taksim-Hacıosman metrosuyla gece yarısında eve giderken birden fark ettim ki üç tane AKP'li FETÖ'cü, masum bir kızı taciz ediyordu. Ben sinirden ağlamaya başlayınca onlar "Ne bakıyon len!" diye yanıma geldiler ve kız kaçtı. Sonra beni dövmeye başladılar, ben de çıkarıp silahımı üçünün de canına kıydım. Ardından Tayyip çıkıp kayıtları yok edilmiş bir mitinginde dedi ki "Onlaaar, işte onlar da bizim adamlarımızı öldürenlerdir! Cehapeliler, mehapeliler, bunlaaar hep Maraş soytarılarıdır." Buna sinirlenen halk protestolara başladı ve herkes de benim bu adamları katlederken giydiğim fezi giydi. Tabi sonra unutuldu bu estetik tercih, o kısmı ayrı. Annemin beni küçükken ihmal ettiğini ve benim bu yüzden bu kadar ibne olduğumu bir e-Devlet raporunda fark edince annemi de öldürdüm. Kaybedecek bir şeyim kalmamıştı artık. Benim daha önce adada yaptığım komikliklerin videosu Beyaz Show'a çıkmış ve Beyazıt Öztürk, benim idolüm, benimle dalga geçmişti. Hatta dalga geçmek için beni sete bile çağırdılar. Ben de canlı yayında metroda üç AKP'liyi öldürenin ben olduğunu itiraf ettim, sonra Beyazıt yandaşlık yapınca silahımla onu kafasından ve gövdesinden vurdum fakat maalesef ölmedi (tabi yayın yasağı geldi siz bilmezsiniz). Ardından polis arabasıyla beni Silivri'ye götürürlerken Taksim'den geçtik ve göstericiler polis aracına çarpıp beni araçtan kurtardılar. Ben de polis arabasının üzerine çıktım ve yüzüme dondurmayla bir gülücük yapıp herkesi Maraş fezimle selamladım.