Zeker een dilemma, ik ben zelf ook voorstander voor het recht op euthanasie maar ik ben heel blij dat er voor iemand in haar situatie (zeker gezien leeftijd) daar geen mogelijkheid voor is.

Ik kan me heel goed voorstellen dat ze geen zin meer heeft in het leven en klaar is met alle behandelingen waarvoor ze eindeloos op wachtlijsten moet staan en voor haar gevoel toch niets uithalen, maar ik ben het absoluut niet eens met het beeld dat geschetst wordt dat ze "uitbehandeld" zou zijn.

Ik ben zelf geen psychiater met studeer wel geneeskunde, en heb in het kader van psychiatrieonderwijs uitgebreid gesproken (of meegeluisterd met een gesprek) met patiënten die al lange tijd (zware) psychische klachten hebben of lange tijd hebben gehad. Toevallig was het gesprek dat mij het meest bijgebleven is een soort vergelijkbaar verhaal als dat van Noah, ik zal niet uitgebreid vertellen wat haar verhaal was (ivm privacy, ook al is het internet) maar in grote lijnen kwam het erop neer dat ze op jong volwassen/puberleeftijd meerdere keren misbruikt was, vervolgens ook PTSS ontwikkelde wat vervolgens haar leven over nam en na meerdere jaren intensieve therapie e.d. eigenlijk geen verbetering merkte en de hoop ook verloor. Echter, 10+ jaar later maakte ze ineens een ommekeer door een boek dat ze las waarin ze haarzelf erg herkende (PTSS gerelateerd), dat was min of meer de aanleiding voor het begin van een nieuw behandelingstraject en na 1,5-2 jaar intensieve behandeling ziet ze zichzelf als "genezen".

Natuurlijk is dit maar een enkel voorbeeld en gaat anekdotisch bewijs iemand als Noah niet meteen helpen, maar het punt dat ik wil maken is dat je bij dit soort gevallen eigenlijk niet kunt spreken van "onbehandelbaar" of "uitbehandeld" naar mijn mening.