"Waarom hebben jullie altijd de gordijnen open? Ik ben opgegroeid in een klein stadje in Zwitserland, waar iedereen altijd de luiken dichthield als ze thuis waren. Als ik hier over straat loop en weer eens per ongeluk door een raam kijk en een heel gezin samen aan tafel zie zitten of zoiets, heb ik altijd het gevoel alsof ik iemand hebt betrapt die in z'n onderbroek staat. Het voelt gewoon onbeleefd."

Deze begrijp ik niet. En heb hem eerder gelezen. Ik betrap me er nu ook op dat ik aan een tafel bij het raam zit met de gordijnen open en een lichtje aan. Ik geef er helemaal niets om als iemand naar binnen kijkt. Anders doe ik de rolluiken wel dicht. Als je langsloopt zie je iemand zitten die naar een laptop aan het turen is. En wat is hier zo erg aan? Ik wil voortaan best even zwaaien om de spanning weg te nemen. Misschien een koekje uitdelen? Hoe doen ze dit in andere landen? Doen ze de rolluiken naar beneden en sluiten ze zichzelf op? Iedereen en altijd? Maar dat is toch ook...

En nu vergat ik te zwaaien naar degene die net langsliep. Was net te laat.