Quas nugas diabolicas de me jamjamque dicisti, tu pusio putens? Quid tibi dicem, memento: ego optimo optimorum navigare didicit, ego сontra Punicorum pravorum proelia numerosa absconsa commisi, ego trecenti nebulones occidisse scior. Ego bellum apsconditum novi, ego sagittarius abstrusus optimus copiae Americae sum. Te solummodo alium destinatum interficiendum esse arbitror. Te, parasitum, ad amussem, qua orbum terrarum non novi, delebo, orsum meum memento. Dictis in tela terrarum nugis eis te evadere potesse putas? Cogita iterum, caenum. Cum fabulamus, decuriam absconsam speculatorum trans America communico sifraque personalis tuas jamjamque designantur, ita cladem para, vermis. Cladem, qui rem parvam miserendam, qui vitam tuam nominas, delebit. Mortus es, pusio putens. Usquam quoquamque esse possum, atque septigentis modis te manibus nudis interficere possum. Nonsolum deluctionem inermem plurifariam exercui, sed etiam armamentarium totum militum classiariorum Americae uti possum, et id plene ad te consumendum utar, blenus parvus. Si, quam poenam horrendam adnotamenti “ingeniosi” tui causa des, scieris, tacuieris. Sed non tacuisti, itaque coerceor, morio diabolice. Furam, et in furore meo merges. Mortus es, pusio.