"Hoe kunnen we nu criteria opstellen van het voltooide leven als het al nauwelijks lukt voor goede kwaliteit van zorg?"

Ook wel een punt.

Vind je? Volgens mij is de beoordeling dat iemands leven voltooid is nogal een persoonlijke en (daarmee) subjectieve. Het lijkt me bijna vanzelfsprekend dat het lastig is daar "goede criteria" voor op te stellen. Daarnaast is het natuurlijk de vraag in hoeverre de overheid überhaupt over zo'n vraagstuk moet beslissen. Als de mening is dat de overheid inderdaad in een bepaalde mate daarover beslist, dan vraag ik me oprecht af waarom, in de niet-retorische zin.

Misschien als bijzaak, maar we hebben ook het recht om een behandeling te weigeren. Dan kunnen ze van (bijvoorbeeld) het NIP wel zeggen "ja, we willen juist deze mensen helpen", maar wat nou als deze mensen oprecht(!) niet geholpen willen worden? Dan zeggen ze steevast "nee, bedankt" tegen elke behandeling en kwijnen ze weg. Als mensen daar wel vrede mee hebben (wat natuurlijk geen gegeven is), waarom is vrijwillige levensbeëindiging dan een stap te ver?