my two closest friends suddenly stopped talking to me and i got no idea why. at hindi ko na lang sila hinabol, tipong tinanggap ko na lang na not all connections are meant to last.

then when my mom died, they reconnected and i confronted them... salamat kako sa abuloy at tulong. okay na ako doon. legit big thanks. pero huwag na nila akong dramahan ng "lAGi LaNg AkOng nAnditO pArA sa'YO blah blah" o kaya "kuNg KeLangAn mO ng KauSaP. We aRe FamiLy." tang ina? matapos nilang iparamdam na worthless ako sabay gagano'n. UMAY. sabi ko sa kanila, kung ginagawa niyo lang 'yan para mahimbing ang tulog sa gabi at matawag na mabubuti kayong mga kaibigan, aba tigil-tigilan niyo ko. kako, binasura niyo na ako eh, tapos babalik-balik? para ano? malinis konsesya niyo gano'n? hahaha.

nalaman ko na hindi nila ako kinakausap kasi apparently, hindi ko daw kinwento na nagkabalikan kami nung boypren ko. like wtf. alam kong hindi dapat iinvalidate ang nararamdaman ng iba pero putang ina talaga ang toxic nung entitlement. familiarity breeds contempt nga talaga.

we are a group of 16 hs friends and silang dalawa closest ko. because of the trauma, cinut off ko na rin yung other 13. pakiramdam ko wala akong gagawing tama eh hahaha. self sabotage na rin siguro. so now, i got no friends and i'd rather deal with this magnitude of grief and pain of losing my mom, my job, my dreams all by myself kesa maramdaman ulit yung nakakagagong feeling na binasura ka nung mga pinagkakatiwalaan mo because of some shit reason. a decade of friendship down the drain but i'll heal... somehow.