Ik heb wel eens iemand gesproken waarvan ik later te horen kreeg dat hij afgereisd is naar Syrië om voor IS te "strijden". Het is begrijpelijk dat weinig mensen sentiment voor deze jongemannen voelen. Vergeet echter niet dat achter iedere Syriëganger er een grote familie thuis zit in Nederland vol verdriet, woede en onmacht. Ik heb een vriend van hem erna gesproken en het was hartverscheurend om te zien hoe hij er aan toe was. De betreffende persoon is in een half jaar tijd gebrainwasht door een ronselaar en heeft alles stilletjes voorbereid. Dan krijg je op eens te horen dat je vriend in Syrië zit en lees je dat die zelfde middag nog op GeenStijl, waar mensen hem de dood toewensen.

Er zullen altijd mensen zijn die mentale tegenslagen niet goed verwerken en omzetten in haat naar de buitenwereld. Ikzelf betrap me er ook wel eens op dat ik het gevoel heb dat de maatschappij tegen mij is, soms voelt alles zo meningsloos. Als je daar niet goed mee om kan gaan en je religie als houvast neemt kan ik goed begrijpen dat je impulsief besluit te vertrekken. Die ronselaars kiezen alleen de zwakke uit, mensen met een verborgen depressie, laag zelfvertrouwen etc. Vervolgens kom je in Syrië aan, blijkt het strijden voor IS zwaar tegen te vallen en kun je twee dingen doen. Terug naar je eigen land proberen te vluchten (IS heeft er de doodstraf op staan) en voor de rest van je leven uitgekotst worden door de maatschappij die je grootgebracht heeft. Of je staat het brainwashen van je "broeders" toe, houdt jezelf voor dat dit voor het groter goed is en strijd totdat een drone je miserie beëindigt.

Heb ik een oplossing voor dit probleem? Denk ik dat we Syriëgangers moeten vertroetelen? Weet ik hoe we kunnen voorkomen dat mensen vertrekken? Nee, nee en nee. Wel vraag ik het probleem eens van de andere kant te zien en niet meteen blij te zijn om het nieuws dat immer zich tragisch blijft.