Ik ben al sinds begin februari in de VS voor een stage van een half jaar. De eerste maand was erg zwaar; hele lange werkdagen en qua niveau kon ik mijn hoofd maar net boven water houden. De laatste paar weken begon ik eindelijk meer mijn draai te vinden. Ik had ook eindelijk een goede plaats gevonden om te wonen (half jaar contract getekend) en een fiets aangeschaft.

En toen begon al deze ellende.

Het lab waarin ik werk is voorlopig 6-8 weken gesloten, dus ik zit thuis. Ondanks adviezen van de universiteit en van het ministerie van Buitenlandse Zaken, toch, na heel erg veel twijfel, besloten om hier te blijven. Ik zal jullie verder niet vervelen met alle voor en tegen argumenten van de afweging ;). Ik kan in ieder geval een scriptie schrijven in de tussentijd, dus ik heb iets te doen.

Probleem is dat ik knettergek word van de onzekerheid. Mocht ik mijn stage niet vanaf halverwege mei kunnen voortzetten, dan heb ik niet genoeg tijd (en geld) om het af te maken en zou ik deze dus opnieuw moeten gaan doen. Ik zit nu bij een top instituut (zo'n kans krijg ik nooit meer) en daarom wil ik de stage extreem graag afronden. Ook vind ik het denk ik spannender dan ik aan mezelf wil toegeven om voorlopig helemaal alleen 'vast' te zitten in een ander land, tienduizenden kilometers van huis, tijdens een pandemie. Begin te merken dat ik soms een beetje last krijg van hyperventilatie en moeilijkere ademhaling door de stres. Zit ook constant over alles te malen.

Weet ook niet echt waarom ik jullie met dit verhaal verveel, moet denk ik even mijn ei kwijt.

Manman, wat een kut virus! Hoop dat het daar in NL verder goed gaat met jullie. We komen er wel doorheen, maar tot dan; afstand houden en handen wassen!