Drugačija su pravila u Srednjem Vijeku tj. feudalizmu. Kad izgubiš bitke stupaš u feudalni odnos. Isto Lazarev Sin knez Stefan Lazarević, kao i Stjepan Tomašev sin Sigismund Tomašević koji je još i prešao u Islam kao Ishak beg Kraloglu/Kraljević.

Nisu to samovoljni saveznici, nego kao privatne korporacije, kad jedna strana nadjača drugu plemstvo se inkorporira u sistem pobjednika.

Nema tu nekih negativnih odnosa prema tek pristiglom Islamu i Turcima. Ko da su Mađari, budisti, jevreji. Izgubiš bitku i stupaš u vazalni odnos sa "no hard feelings".

Neka naročita "hrišćansko-islamska" mržnja i epski sukob je kasniji konstrukt. To nije postojalo u glavama sukobljenih strana u srednjem vijeku. Taj "epski sudar" je uglavnom prisutan u oslobodilačkoj epici kako kod Srba tako i kod Grka, takoreći propaganda i inspiracija za potrebe motivacije hrišćanskog naroda za ustanak.