Ik herken mezelf enorm in dit verhaal, of ten minste hoe je jezelf op dit moment voelt. Ik ben zelf "pas" 26 jaar maar moet al mijn hele leven dealen met eenzaamheid. Sinds ik mijn twintiger jaren ben begonnen is ook bij mij alles gericht op de toekomst, alleen is die toekomst enorm onzeker. Wanneer ik connecties probeer op te bouwen met mensen dan verlang ik om terug alleen te zijn (en push ik die mensen dus ook weg wanneer ze enigszins dichtbij komen), ben ik alleen dan verlang ik naar andere mensen. Het is inderdaad een vicieuze cirkel die enorm moeilijk te doorbreken is. Wat jij hebt met je honden, had ik trouwens met mijn twee katten (die ik enkele jaren geleden heb moeten achterlaten). Die twee beschouwde ik oprecht als mijn vrienden, hoe raar dat misschien ook klinkt. Ze zullen altijd een plekje in mijn hart hebben. Hetgeen wat me nu tegenhoudt om er een einde aan te maken zijn mijn ouders en broer.

Ik heb verder geen advies ofzo, ik wou van wel. Ik weet alleen dat niemand hier voor AvPD, SA, of wat dan ook heeft gekozen. We moeten een manier vinden om er mee te leven (of niet). Je bent in ieder geval niet egoïstisch, andere mensen weten niet wat jouw ervaring van het leven is en je hebt al het recht om dat op jouw manier kenbaar te maken.

Bedankt voor het delen van jouw verhaal.

PS: ik heb te maken gehad met Alzheimer toen mijn oma dit kreeg. Ze was al ouder dus het proces was ongetwijfeld makkelijker te dragen dan wanneer het je vader is. Wat wel enorm helpt is om zoveel mogelijk nieuwe herinneringen op te bouwen met elkaar zolang je de tijd hebt. De tripjes die je nu met hem maakt zijn goud waard, mooi om te zien dat je dit zo oppakt.